Mocht je Sex & The City (de serie + de films) nog nooit hebben gezien en het nog willen kijken, lees dan niet verder: het onderstaande stukje staat vol spoilers. Je bent gewaarschuwd!
Ik kijk nu voor de derde keer SatC. Ik was wat laat met het volgen van deze serie, wat vooral te wijten was aan het feit dat het begon in 1998 en ik toen net 11 was. Uit de titel is al af te leiden dat de inhoud niet heel geschikt is voor een elfjarige, dus keek ik het toen niet. Tegen de tijd dat ik het leuk begon te vinden, zat de serie al in het laatste seizoen en had ik dus de eerste +/- 80 afleveringen al gemist. Een paar jaar geleden was er echter ergens een leuke aanbieding en kocht ik de hele serie voor €75.
Ik vond het direct leuk en keek het dan ook een jaar of drie geleden nog eens, en nu dus weer. Wat me de eerste keren niet zo opviel, zie ik nu echter wel: wat een enorm slecht voorbeeld is Carrie! En dan heb ik het niet eens over het feit dat ze financieel gezien een drama is (ik bedoel: op je 35ste moet je toch een keer je huur voor een nieuw paar schoenen laten gaan…) of dat ze ieder gesprek binnen drie zinnen over haar kan laten gaan, zelfs als één van haar beste vriendinnen vertelt dat ze a. zwanger is, b. gaat scheiden of c. borstkanker heeft. Nee, ik bedoel hier de manier waarop ze altijd maar weer terug gaat naar die eeuwige Mr. Big.
Vooruit, dat ze één keer voor hem is gevallen, dat kan ik nog wel begrijpen. Je kunt tenslotte niet meteen weten wat voor vlees je in de kuip hebt. Maar als je drie, vier, vijf keer slecht door iemand bent behandeld, zou je dan niet iets wijzer moeten zijn? Zou je dan misschien eens ‘nee’ zeggen in plaats van weer meteen klaar te staan?
Laat ik eens wat redenen noemen waaruit blijkt dat Big niet bepaald de ideale man is.
1. In seizoen 1 is hij gewoon een typische eeuwige vrijgezel. Geen grote drama’s, maar hij kan zich maar niet binden, is eeuwig ‘unavailable’ en wil niet eens dat Carrie een föhn in zijn appartement achter laat. Carrie echter wil dit allemaal niet zien en blijft als een soort eenzame puppy achter hem aanlopen en probeert zich precies zo te gedragen als hij wil. Gevolg: ze gaan uit elkaar.
2. In seizoen 2 trouwt hij met Natasha. Je zou zeggen dat dit een mooi einde is voor Carrie&Big, maar nee. Hij begint een affaire met Carrie, die op dat moment nota bene een gezonde relatie heeft met Aidan (die overigens ook nog eens veel leuker is dan Big, maar das persoonlijk). Beide relaties knallen natuurlijk en zowel Carrie als Big blijft achter met een gebroken hart.
3. In de rest van de serie weet hij constant een storende factor te zijn bij Carries relaties met andere mannen. De Jazzartiest? Hij kruipt naast hen in de taxi. Aidan op herhaling? Hij komt ongevraagd op bezoek in zíjn buitenhuis en bedrinkt zich daar nota bene. Aleksandr Petrovsky? Hij besluit ineens toch verder te willen met Carrie en reist haar achterna naar Parijs. Tussendoor verhuist hij bovendien ook nog even naar California.
4. Inmiddels zijn we bij de films aangeland. Hoewel Carrie inmiddels absoluut geen enkele reden meer heeft om bij Big te blijven, besluit ze in de eerste film met hem te trouwen. Ook hier stelt ze zich weer volledig afhankelijk op (‘I didn’t even know that marriage was an option’ – je bent er zelf ook nog!). Big laat haar voor het altaar staan. Niet dat dat het einde van hun relatie betekent, nee hoor, met Carries onweerlegbare reden ‘It wasn’t logic, it was love’ springt ze gewoon weer in zijn armen zodra ze hem ziet.
Carrie moet wel het slechtste voorbeeld voor vrouwen in de geschiedenis van tv & film zijn. Af en toe heb ik de neiging om naar het scherm te schreeuwen dat ze eens voor zichzelf op moet komen – en niet haar hele leven moet laten bepalen door wat híj wil.
Dit is de enige serie waarvan ik de hoofdpersoon niet uit kan staan. Miranda, Charlotte en Samantha zijn stuk voor stuk leuker en vooral: sterker.
Met andere woorden:
Carrie, misschien moet je eens naar je vriendinnen luisteren.
Leven volgens Laura 